Entre estas paredes, hai
un fluído enternecedor
unha serena palabra ecos de súa manpostería,
unha harmoniosa canción vibra no seu interior.
As paredes suportaron ventos e vendavais,
vibrando ata submerxir na sus base terrea
o tibio corpo de seus moradores ancestrais.
Volvo a ollar no vacío da eterna recordación,
vexo apenas unha palabra opaca de desencanto,
buscando nela a hipótese de súa dura negación.
Os espacios que me rodean no seu interior
e o aire, son estraños nas cousas máis comuns,
súa presencia é inconsistente no plano inferior.
¿Cómo podo ir ata a máis simple evocación?
pois, non é posible olvidar o que xa foi meu
sen destrozar o que quedou deste corazón.
As tristezas queren envolverme, na dor
elas querenme sufocar, pouco a pouco,
que me entregue, friamente, sen me opor.
Súas túnicas negras levantanse do pó,
enseñamdome visións que non quero ver,
estou no frio da noite pecha e temible, só.
Os recordatorios, ás veces, son coma meniños,
que insisten en cercarnos e que falemos para
contarlles historias dos nosos moitos camiños.
Esas lembranzas que retitan do noso peito,
o corazón que repartimos nun banquete
que eles reparten e degallan ó seu xeito. |